|
sobota, 09 września 2017
nie mogę pamiętać wojny ale ona mieszka we mnie ukryta pod warstwami cudzych wspomnień.
płaszcz mojego ciała drży od chłodu piwnicznej izby — spłoszone oczy uciekają w nieznane. kiedy kanonady okrzyków znów wybuchają na ulicach kryję się przed wskazującym palcem — czy cudzy bóg chadza z moim pod rękę?
z kościoła dobiega szept modlitw na klęczkach proszą o pokój na świecie gdy powstaną znów rzucą kamienie słów w pokojach przy designerskich stołach rozprawią się z rosłem i byle sąsiadem — w telewizji powiedzą kilka zmyśl(o)nych słów niedzielnie podzielą się okruchem nienawiści.
zamykam oczy. starzec z oczyma dziecka przysiadł przy oknie świata. wybacz — mówi w sobotę byłem po ludzku zmęczony.
Fot. Zoltan Huszti
środa, 06 września 2017
w cichości siebie nasłuchuje — szelest liści odlatujących w jesień zwiastuje odejścia. otwiera dłonie. wytryskują z nich minione dni — źródło początku i końca.
kolorowe magazyny bełkoczą o klingach związków. pławią się w wycyzelowanych fotografiach — jej twarz wygrawerowana życiem opowiada prawdziwe historie. sny i zaniechania mieszają się w klepsydrze. drobiny chwil skrzą świtem i matowieją nocą. zamglona toń oczu jeszcze niespokojna nabiera kolorytu poznania — na płótnie życia przenicowane dni stają się ledwie zauważalnym tłem. co ważne pozostało w sercu — opoce na której można wznieść dom.
Fot. Tumblr
niedziela, 03 września 2017
sam jesteś w sobie gdy oczy otwierasz chciwie wytęskniony dłoni co jak pierwsze słońce lekkim dotykiem lśni na zmęczonej skroni
chwytasz łzę — niczym morze ogromne ślady zaciera by wnet ze świtem powrócić w krajobraz dnia wpleść się promykiem cieni na stole drżeć
sam jesteś w sobie wielki mały człowiek nad stołem dniem nakrytym w ścianach jak noc cichych z łzą jak ocean ogromną
Art. Adrian Borda
piątek, 01 września 2017
modlitw wieczornych jeszcze nie ucichły tonie — szeptem nocy w snach płynęły do nieba gdy słońce oczy swe rozwarło dźwiękiem by z łoskotem opaść na miasto senne.
ulice jak struny zadrgały bólem — naprężyły się ściany bezpiecznych domów niczym ziarno w pył na placach rozsypane życie wrześniową rozszumiało się śmiercią.
tego dnia śmierć nie pytała o boga imię jego nie było już ważne — pod farą synagogą i cerkwią pokot ciał niczym trofea łowcze.
myśliwy podniebny pieśń swą nucił głośno i ciszy nie było ni modlitwy żadnej w mateczniku purpurą wytrysnęło źródło jak zwierzę zaszczute załkało miasto.
idę Kaliską Barycz Krakowskim Przedmieściem — w sercu wciąż słyszę płacz miasta słucham głosów zamarłych wśród murów słucham pieśni o Wieluńskim Wrześniu.
Wieluń - centrum miasta po zbombardowaniu 1 września 1939 r (źródło fotografii: commons.wikimedia.org)
środa, 30 sierpnia 2017
w tamtej kuchni z bielonymi ścianami kwiaty pochylały głowy przed każdym przestępującym próg domu. na starej kozetce czas wędrujący po meandrach rzuconej niedbale kapoty nie gubił chwil. wszystko było ważne jednako i układało się na stole w milczeniu oczekując wołania kipiących garnków. na obrazie Madonna karmiąca dziecko — światło padające z drewnianego okna zostawiało ciepły ślad to ciepło nie niknęło nocą — zmieniało się w cienie tańczące wokół pieca. w szelest drzew na atramentowym płótnie nieba... a Życie? życie szło właściwą drogą nie zważając na sen domowników — życie po prostu żyło. Fot. Jan Zemánek |
Ostatnie wpisy
Zakładki:
Listy odbieram w budce za rogiem ;)
Tu jest zawsze miło :)
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
