|
środa, 14 czerwca 2017
zaświtaj porankiem i usłysz jak słowik przedzierzgnął pętlę czasu rozniecił dźwięk brzaskiem i słońce zaplótł w lasach. zasmakuj powietrza w kryształowej rosie traw — jak wina szemraj z wiatrem — nigdy za plecami daj słowom skrzydła niechaj ponad mury wzlecą — czarna jest noc i biały jest dzień — w nich świata oblicza. za kotarami ułuda się brata. tam obraz nieszczery. ślad mętny. w tafli lustra rysa — przeciw sobie bracia.
uleć! ponad złość wznieś się nim chłód serca ulepi w tobie wroga nim w oczu odbiciach dostrzeżesz ulepek materii bez dobra.
Fot. ©Elena Shumilova Photography
niedziela, 11 czerwca 2017
dobry Bóg nie lubi długich kazań zimnych ścian i kopuł lśniących. wychodzi do ludzi. pod murami siada. o dobre słowo prosi.
pies kulawy! — krzyczą a to Bóg się łasi — pod postacią kota przychodzi wróbla szarego ze zmokniętą głową stokrotki tak prostej że zawsze zawstydzonej i jaśminu co kwitnie za klasztorem gdzie nikt już nie chodzi.
dobry Bóg mieszka w ludziach — czy poznajesz go w sobie?
Źródło fotografii: ggocit.wordpress
piątek, 09 czerwca 2017
są wiersze o miłości głuche jak pęknięte serca dzwonów — namiętność wodzi na pokuszenie zamyka oczy upaja stopy. słowotok płynie bystro otumania zmysły i niczym ałun tamuje krwawienia.
boję się o niej pisać — jest krucha jak przedwojenna filiżanka babci. tyle w niej ukruszonych mgnień wołań oczekiwań i tęsknot.
można ocaleć i jak na złość w pustym domu nie być u siebie. zatrzymać miłość w kawałku bez tkliwego sprzętu. odgarniać promienie słońca ze zmęczonej twarzy dotykać wyszczerbienia martwych rzeczy — skrzącej krztyny ocalałej od śmierci.
w strużkach wyłowionych kropli deszczu zamykam w dłoni niknący alfabet miłości.
Fot. © Richard Tuschman (projekt "Once Upon A Time in Kazimierz")
środa, 07 czerwca 2017
dzień jak sen niewyśniony zamykał drzwi wieczorem na spusty gwiazd — lśniły nadzieją skrząc chybotliwym płomieniem.
wiatr druh zmienny przyjaciel fałszywy. rozniecał ogień by wnet igrać z żarem. lśnieniem oświecić — oślepić.
tabuny deszczu przetaczały grzmoty wyrwy nieba opadały z hukiem ziemia potokiem w jednej chwili się stała.
łódź. dłoni ludzkich tratwa. wyczekujesz jej. horyzont zaćmiony. punkt niewyraźny. po wędrówce przez burze dom upragniony.
sen o miłości. kromka ciała. dotyk chwili. oczu bliskich przystań. niewiele a wszystko — przed człowiekiem strach a bez niego pustka.
Fot. ©BRADY PHILLIPS
niedziela, 04 czerwca 2017
Pan wyfrunął mi tutaj przed nosem jak motyl albo inny zwierz, Pan się weźmie i trochę odsunie, mnie oddechu trzeba złapać i już.
Przyfanzolił się jak nietoperz, nocny marek albo inny mruk, teraz mi będzie tlen zabierał — jak swój mój będzie brał!
Weź się odsuń — ja mówię do ciebie! Na głowę mi nie właź jak słoń! Mój wewnętrzny skład porcelany trzaskam sama wtedy gdy chcę.
Nie będziesz mnie tutaj miętolił jak ze śliweczki pesteczkę ssał! Mnie utytłasz makijaż i kieckę, ja cię proszę, bo wpadnę w szał!
A ten dalej swoje i swoje... jak kataryniarz w kółko piosnkę gra, że on się w mych oczach utopił, że w mych ustach czereśniowy sad!
Czy ja warzywniak albo morza skraj — ja nie Kopernik mnie daleko do gwiazd! Mnie się mówi jak z mostu prosto i nie kluczy się w zaułkach bram.
Pan jak inni trzy po trzy mi chrzanisz, dyrdymałów zawiłych pleciesz pled, Pan się ocknij i w kopuły puknij skroń — mówże "kocham" albo weź się i goń! ;)
Źródło obrazu: Swelligance |
Ostatnie wpisy
Zakładki:
Listy odbieram w budce za rogiem ;)
Tu jest zawsze miło :)
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
