|
piątek, 08 grudnia 2017
jestem rupieciarnią używanych słów ułożonych na półkach wersów — bezimienna i pusta w okładkach ścian
przywdziewam słowa i szukam siebie ale wciąż nie ma mnie w tym czarnym sznurze pereł na białym dekolcie kartki
Fot. Daniel Penciuc Photographer
niedziela, 03 grudnia 2017
nie podarowała ci nigdy imienia — bo jakże można mówić o miłości skarbie? kotku? — to takie niemądre i infantylne w dojrzałym wieku — ale kiedy pojawiałeś się w domu parapety rozkwitały słońcem gołębie mokre od śniegu gruchały słowiczym trelem dziecinnie i nadzwyczaj znośnie
nie podarowała ci skórzanego portfela ani perfum udających elegancję patrzyła jedynie tak że balast twych ramion zatrzymywał się w poczekalni świata — odległy i nieistniejący niczym ślad zostawiony na piasku — i dotknąłeś srebrzystej ciszy dwojga wyspy istnienia na oceanie nieszczęścia kotwicy słów nieulatujących na wietrze
Źródło obrazu: psicologo-milano.it
niedziela, 26 listopada 2017
kobieta przegląda się w oczach mężczyzny zmienia się bladoróżowa sukienka ciała otula nie materią a spojrzeniem tym dziwnym rozkwitem wiosny pośród listopadowego chłodu
mężczyzna odczytał się w jej ustach młody bóg zmartwychwstał po robocie — apollo bez problemów w houston ramionami ogarnia świat gładkim lotem poosiada na lądowisku kobiecych oczu
mężczyzna odchodzi powieki zamykają kadr pstryk! kobieta znika wślizguje się w mijające twarze — nie wydarzyło się przecież nic nic co na moment stało się wszystkim
Fot. Ricardo Talarica
niedziela, 19 listopada 2017
a jeśli tych dwoje spotkało się nie przypadkiem — i jak okruchy dwa z rozrzuconej przeszłości w jednej się garstce chwili odgadli
ona ziemia on ziarno
po stopniach słów ku sobie się wspięli w przestrzeni ramion horyzont zawarli dwoje bez świata świat mając za siebie bez wyrzeczeń i wymagań — na amen
nie rozbijajcie proszę spojrzeniem tej kruchej porcelany miłości niech dźwięczy niech i u was w domu zagości
Źródło fotografii: relazioniautentiche. com
sobota, 11 listopada 2017
pieczołowicie zaglądamy w cudze sumienia z namaszczeniem odważamy obce grzechy zaufanie nie ma żadnej wartości porażki są zawsze winą wroga
domy sąsiadów za granicą płotów zarastają żywopłotem zazdrości widzimy tyle by zobaczyć siebie może jeszcze jesień i spadające liście
dookoła sprawy nie nasze w pustych zasiadają ławach czyj głos przeważy na szali? pal licho! byle mnie dali!
wejrzyjmy raz mocno w siebie i odpowiedź dajmy szczerą czy dla ojczyzny coś chcemy czy może tylko dla siebie...
Fotografia własna |
Ostatnie wpisy
Zakładki:
Listy odbieram w budce za rogiem ;)
Tu jest zawsze miło :)
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
